Strefa Pacjenta
Koordynatorka Pacjenta

Żylaki kończyn dolnych

Żylaki pociążowe na nodze. Kobieta.

Wprowadzenie

Żylaki kończyn dolnych, zwane potocznie żylakami nóg, to najczęstszy i zarazem najbardziej spektakularny objaw niewydolności żylnej kończyn dolnych. Pamiętać należy, że żylaki to jedynie objaw choroby, a nie choroba sama w sobie. Dotykają one zarówno kobiet, jak i mężczyzn. W przypadku kobiet odsetek Pań z żylakami jest około 3 razy wyższy niż u kobiet. Problem ten narasta wraz z wiekiem, a kobiety są bardziej narażone na rozwój żylaków niż mężczyźni. Żylaki to nie tylko defekt estetyczny – są one objawem przewlekłej niewydolności żylnej (PNŻ), czyli poważnego schorzenia, które może prowadzić do wielu powikłań skórnych i naczyniowych.

Objawy niewydolności żylnej to m.in. uczucie ciężkości nóg, ból, obrzęk, a także skurcze łydek, swędzenie skóry, a nawet zespół niespokojnych nóg. W zaawansowanych przypadkach, na skórze pojawiają się pajączki naczyniowe, przebarwienia, a nawet trudno gojące się owrzodzenia. Ważne jest, aby nie lekceważyć pierwszych symptomów i skonsultować się z lekarzem flebologiem, który postawi diagnozę i dobierze odpowiednie leczenie.

Opis schorzenia

Żylaki kończyn dolnych to poszerzone i powykręcane żyły, które stają się widoczne pod powierzchnią skóry. Ich powstawanie jest związane z nieprawidłowym działaniem zastawek żylnych, które w zdrowych żyłach zapobiegają cofaniu się krwi. W wyniku uszkodzenia lub osłabienia zastawek, krew zaczyna z się gromadzić w żyłach, powodując ich poszerzenie i uwypuklenie. Mechanizm ten jest napędzany przez nadciśnienie panujące w łożysku naczyń żylnych. Żylaki są klasyfikowane w skali CEAP jako klasa kliniczna C2. Nieleczona niewydolność żylna stopniowo się rozwija, a żylaki mogą się powiększać i pojawiać się w kolejnych miejscach. Dlatego tak ważne jest, aby wcześnie rozpocząć leczenie, które pomoże zatrzymać postęp choroby i zapobiec powikłaniom.

Do postawienia diagnozy niezbędne jest badanie USG Doppler układu żylnego. Badanie to, wykonane przez doświadczonego ultrasonografistę, pozwala na dokładną ocenę przepływu krwi w żyłach i identyfikację nieprawidłowości w budowie i funkcjonowaniu zastawek. W Klinice Flebologii, w razie potrzeby, wykonywane jest kompleksowe badanie dopplerowskie, obejmujące ocenę żył kończyn dolnych, miednicy małej i jamy brzusznej z oceną dna miednicy i krocza. Dzięki temu możliwe jest precyzyjne określenie przyczyn i stopnia zaawansowania niewydolności żylnej, co jest kluczowe dla wyboru skutecznej metody leczenia.

Przewlekła niewydolność żylna. Co oznacza klasa C2?

Współczesna flebologia, zajmująca się diagnozowaniem i leczeniem chorób układu żylnego, korzysta z usystematyzowanej klasyfikacji przewlekłej choroby żylnej. Jej celem jest precyzyjne określenie stopnia zaawansowania choroby oraz ocena ryzyka powikłań, takich jak nieodwracalne zmiany w strukturze i funkcji naczyń żylnych, które mogą prowadzić do przewlekłego zastoju żylnego, owrzodzeń żylnych oraz innych komplikacji.

Najpopularniejszą i najczęściej stosowaną klasyfikacją jest CEAP (Clinical, Etiology, Anatomy, Pathophysiology). Została ona opracowana w celu ujednolicenia nazewnictwa i ułatwienia komunikacji między lekarzami z różnych ośrodków.

Klasyfikacja CEAP składa się z 4 głównych kategorii:

  • C – Klasa kliniczna: opisuje objawy i zmiany widoczne na skórze, takie jak pajączki naczyniowe, żylaki, obrzęk czy owrzodzenia żylne goleni;
  • E – Etiologia: określa przyczynę niewydolności żylnej, np. pierwotna niewydolność zastawek, zakrzepica, zespół pozakrzepowy;
  • A – Anatomia: wskazuje, które żyły są objęte chorobą, np. żyła odpiszczelowa, odstrzałkowa czy żyły przeszywające (potocznie zwane perforatorami);
  • P – Patofizjologia: opisuje mechanizmy powstawania choroby, np. refluks żylny, niedrożność żyły.
Pacjentka z niewydolnością żylną kończyn dolnych (żylaki nawrotowe, zmiany troficzne, wygojone owrzodzenie goleni.

Dzięki klasyfikacji CEAP jesteśmy w stanie stworzyć obraz choroby żylnej, co pozwala na wybór optymalnej metody leczenia. W zależności od stopnia zaawansowania choroby i jej przyczyn, lekarz może zaproponować leczenie zachowawcze (np. kompresjoterapia), małoinwazyjne (np. skleroterapia) lub chirurgiczne. Warto zaznaczyć, że w praktyce klinicznej często stosuje się uproszczoną wersję klasyfikacji CEAP, skupiającą się na kategorii C (klasa kliniczna). Pełna wersja klasyfikacji CEAP stosowana jest przede wszystkim w badaniach naukowych. I tak na przykład klasa C2 w skali CEAP oznacza widoczne żylaki na nogach. Mówiąc prościej, są to te poszerzone, powykręcane żyły, które Pacjent widzi gołym okiem na pod skórą na nogach. Według aktualnej klasyfikacji CEAP z 2020 r., żylaki (C2) to poszerzone i niewydolne żyły o średnicy ≥ 3 mm (średnica naczynia żylnego powinna być mierzona w badaniu USG w pozycji stojącej).

Czynniki ryzyka wystąpienia żylaków

  • predyspozycje genetyczne – występowanie żylaków w rodzinie; wrodzona słabość ścian naczyń, wrodzone anomalie układu żylnego.
  • płeć żeńska – kobiety są bardziej narażone na występowanie żylaków, szczególnie powyżej 35 r.ż.
  • liczba przebytych ciąż i porodów u kobiet – zmiany hormonalne i wzrastająca częstość występowania niewydolności żylnej miednicy wydaje się w największym stopniu wpływać na występowanie rozległych żylaków.
  • wiek i płeć – płeć żeńska to istotny czynnik ryzyka – największe statystyczne znaczenie w generowaniu żylaków miednicy i żylaków na nogach ma liczba przebytych ciąż i porodów; u kobiet choroba żylna występuje nawet 4 razy częściej; kolejne czynniki to wiek powyżej 35 roku życia oraz wchodzenie w okres menopauzalny.
  • styl życia – długotrwałe stanie lub siedzenie, brak regularnej aktywności fizycznej, intensywne ćwiczenia siłowe typu crossfit, martwy ciąg czy przysiady ze sztangą.
  • hormonalna terapia zastępcza i doustna antykoncepcja – mogą zwiększać ryzyko problemów naczyniowych, w tym częstość występowania żylaków.
  • otyłość – nadmierna masa ciała skutkująca zmianami w grubości i sztywności tkanki podskórnej prowadzą do rozbudowy i niewydolności krążenia podskórnego.
Ćwiczenia silowe typu crossfit czy martwy ciąg to jedna z częstszych przyczyn niewydolności żylnej.
Crossfit, martwy ciąg czy przysiady ze sztangą to aktualnie najczęściej wykonywane aktywności siłowe doprowadzające do niewydolności żylnej miednicy i wtórnie żylaków na nogach.

Mechanizm powstawania żylaków

Żylaki to poszerzone naczynie żylne o krętym przebiegu, które nie zawsze są widoczne pod skórą. Główną cechą żylaków jest nieprawidłowy przepływ krwi – płynie ona w kierunku przeciwnym niż powinna. Krew w żylaku dodatkowo może się zatrzymywać i zalegać, doprowadzając do zwiększonego ryzyka występowania zakrzepicy żylnej. Szacuje się, że ryzyko zakrzepicy żylnej u Pacjentów z żylakami jest nawet do 5 razy wyższe.

Żylaki powstają w mechanizmie miejscowych zaburzeń (np. pozapalnego lub powysiłkowego rozciągnięcia części łożyska żylnego) lub częściej wskutek przyczyn systemowych i uogólnionych, takich jak: wrodzone nieprawidłowości anatomiczne, ciąże czy niewłaściwe nawyki życiowe. Żylaki nie są chorobą samą w sobie, lecz najczęstszym objawem niewydolności żylnej. Stanowią one formę naturalnego mechanizmu adaptacyjnego, który rozładowuje zwiększone ciśnienie w żyłach. Chcesz poznać najczęstsze mity dotyczące powstawania i leczenia żylaków, koniecznie obejrzyj nasz film.

Żylaki na nogach – co musisz o nich wiedzieć?

Rodzaje żylaków kończyn dolnych

W praktyce codziennej lekarze flebolodzy posługują się pewnymi określeniami, które klasyfikują typy żylaków i ułatwiają wzajemne porozumiewanie się. W Klinice Flebologii stosujemy swoje autorskie podziały, które ułatwiają Pacjentom zrozumienie zagadnień flebologicznych.

Wyodrębniamy następujące rodzaje poszerzeń żylnych:

1. Żylaki siatkowate (retikularne): poszerzenia żylne wywodzące się z żył siatkowatych (drobnych zielonych naczyń podskórnych) mają zwykle średnicę od 1 do 3 mm. Najczęściej występują w obrębie dołów podkolanowych i na powierzchniach bocznych ud i podudzi. Tego typu naczynia są powodem występowania różnego typu pajączków naczyniowych. Do najczęstszych należą pajączki z nadmiernego napływu, szczególnie dobrze widoczne u Pań w czasie ciąży.

2. Żylaki głównych pni żylnych: są pochodną niewydolności głównych pni żylnych, takich jak żyły: odpiszczelowa, odstrzałkowa, odpiszczelowe dodatkowa przednia lub tylna. Ich średnica z definicji przekracza 3 mm. Ocena zawsze należy dokonywać w USG u Pacjenta w pozycji stojącej. Tego typu zmiany powstają zawsze tam, gdzie wytrzymałość niżej położonego segmentu pnia naczyniowego jest większa (ma on bardziej wytrzymałe zastawki żylne) niż gałęzi spływającej do niewydolnej części głównej pnia żylnego. Żylaki głównych pni żylnych z czasem stają się bardzo kręte i dość istotnie zaburzają estetykę nogi. W ich obrębie dość często dochodzi do zakrzepowych zapaleń żylnych.

3. Żylaki pni dodatkowych i gałęzi żylnych: do tej grupy zaliczamy żylaki rozwijające się w tzw. naczyniach łączących główne pnie żylne lub w obrębie gałęzi żylnych tworzących tzw. żylaki atypowe. Za powstawanie tego typu żylaków bardzo często odpowiada zjawisko przeniesienia niewydolności z naczyń żylnych miednicy oraz tzw. zjawisko miejscowego podkradania żylnego. Znalezienie przyczyny występowania tego typu żylaków sprawia zawsze największą trudność lekarzom leczącym żyły. Dlatego też tak ważna jest całościowa ocena układu żylnego jamy brzusznej, miednicy, dna miednicy i kończyn dolnych.

4. Żylaki w lokalizacjach innych niż kończyny dolne: poszerzenia żylne tworzące się w obrębie gałęzi żylnych narządowych i skórnych mogą oczywiście występować w innych lokalizacjach. Utożsamianie nazwy „żylak” z nogami wzięło się stąd, że jest to obszar łatwy do oceny dla Pacjenta. Żylaki występują równie często (i zwykle poprzedzają te kończynowe) w obrębie żył miednicy małej, krocza, sromu czy worka mosznowego. Więcej na ten temat można znaleźć w dziale: niewydolność żylna miednicy u kobiet i niewydolność żylna miednicy u mężczyzn.

5. Zmiany żylakopodobne: w obrębie tej grupy wyróżniamy poszerzenia żylne, które biorą swój początek z żył dysplastycznych, a więc najczęściej są składową malformacji żylnej i występują na tyle powierzchownie pod skórą, że są widoczne. Nie należy ich utożsamiać z typowymi żylakami, bowiem mają nieco inną budowę ściany naczyniowej i tło. Typowym przykładem jest tzw. żyła brzeżna (ang. marginal vein) w zespole Klippla-Trenaunaya, przebiegająca wzdłuż bocznej części kończyny dolnej aż do poziomu biodra lub pośladka. Więcej na ten temat znajdziesz w dziale MALFORMACJE ŻYLNE.

Rozpoznanie i diagnostyka choroby żylnej

Współczesna diagnostyka choroby żylnej i towarzyszących jej objawów takich jak: pajączki naczyniowe, poszerzone żyły siatkowate („żylaki siatkowate”), żylaki kończynowe, obrzęki żylne czy owrzodzenia żylne goleni, opiera się na zebraniu wywiadu chorobowego (w tym ciążowego u kobiet rodzących), badaniu fizykalnym oraz dokładnej ocenie klinicznej dokonywanej przez lekarza flebologa. W ocenie wstępnej najistotniejsza jest zawsze ocena ultrasonograficzna w całościowym badaniu USG Doppler żył i dobre zmapowanie poszerzeń żylnych, określenie ich rozkładu i mechanizmów powstawania. Po wyleczeniu przyczyny niewydolności żylnej, przed planowaniem leczenia żył na nogach, lekarz flebolog (poza ultrasonograficzną oceną wydolności żył jamy brzusznej, miednicy małej i żył kończyn dolnych) zawsze powinien ocenić całościowo rozkład żylaków i pajączków na nogach.

Metody leczenia żylaków kończyn dolnych

Współczesna flebologia dysponuje szerokim wachlarzem metod leczenia niewydolności żylnej kończyn dolnych, w tym żylaków kończyn dolnych. Każdy Pacjent, chcący wyleczyć chorobę żylną, powinien zacząć od redukcji czynników ryzyka i zmiany nawyków życiowych. Kluczem do sukcesu jest jednak aktywny udział Pacjenta w procesie leczenia. Każda osoba zmagająca się z chorobą żylną powinna najpierw skupić się na modyfikacji stylu życia i eliminacji czynników ryzyka.

Co warto zmienić przystępując do walki z żylakami?

Aktywność fizyczna:

  • wprowadzić regularny, umiarkowany ruch;
  • wybierać aktywności przyjazne Twoim żyłom; zaliczamy do nich: pływanie, nordic walking czy rower;
  • unikać długotrwałego stania i siedzenia;
  • unikanie sportów siłowych typu crossfit czy martwe ciągi;
  • w czasie pracy warto robić przerwy na krótkie spacery lub rozprostowanie się!

Kontrola masy ciała:

  • dążenie do utrzymania prawidłowej masy ciała;
  • stosowanie diety zbilansowanej i bogatej w błonnik (unikanie zaparć);

Modyfikacja stylu ubierania:

  • ograniczanie obcisłej odzieży uciskającej nogi i podbrzusze;
  • stosowanie wygodnego i płaskiego obuwia;
  • stosowanie kompresjoterapii turystycznej, sportowej i medycznej zgodnie z zaleceniami;

Zmiana nawyków dnia codziennego:

  • unikanie gorących kąpieli, sauny i solariów;
  • unikanie zakładania nogi na nogę;
  • odpoczynek z nogami uniesionymi ku górze.

W sytuacjach, gdy same zmiany stylu życia nie niwelują objawów z pomocą przychodzi kompresjoterapia, czyli leczenie uciskiem. Jest to najprostsza i najskuteczniejsza forma leczenia zachowawczego i profilaktyki choroby żylnej. Podkolanówki, pończochy lub rajstopy uciskowe dobrane w profesjonalny sposób i dopasowane indywidualnie do nóg pacjenta, przynoszą znaczną ulgę, wspomagając pompę mięśniowo stawową, żyły głębokie i powierzchowne w naszych nogach.

Jako uzupełnienie terapii choroby żylnej stosuje się również leki flebotropowe (wenoaktywne), które stanowią jednak jedynie element wspomagający kompresjoterapię i postępowanie zabiegowe. Preparaty wenoaktywne podawane doustnie (m.in. diosmina, hesperydyna, rutozyd, escyna czy wyciąg z ruszczyka kolczastego) mimo, iż mają potencjał zwiększający napięcie ściany naczyń żylnych, poprawiający drenaż chłonki, zmniejszający przepuszczalność naczyń włosowatych czy zmniejszający stan zapalny, to jednak nie są w stanie wpływać na anatomię Pacjenta i najczęstsze przyczyny niewydolności żylnej.

Żylaki kończyn dolnych – stosowane metody leczenia.

W przypadkach, gdy doszło już do wystąpienia niewydolności żylnej i powstania żylaków na nogach potrzebne jest leczenie bardziej zaawansowane, zabiegowe. Ważne by leczenie było maksymalnie przyczynowe, odbywało się po dokładnej diagnostyce problemu, zgodnie z zasadami hemodynamiki (krążenia krwi). Pamiętajmy, że leczenie żylaków, czyli najczęstszego objawu niewydolności żylnej, nie może się ograniczać jedynie do ich zamykania lub usuwania. Taka strategia zawsze prowadzi do nawrotu choroby żylnej.

Do stosowanych przez nas metod leczenia żylaków na nogach należą:

  • metody nietermiczne (chemiczne), takie jak: mikroskleroterapia, skleroterapia czy obliteracja mechano-chemiczna (system Flebogrif) oraz klejenie żył przy użyciu klejów tkankowych podawanych wnewnątrznaczyniowo (VenaSeal, VariClose, VenaBlock, VeinOff);
  • metody termiczne – wśród, których najskuteczniejsze są techniki laserowej ablacji żylnej włóknami dwupierścieniowymi przy użyciu światła laserowego 1470 nm (1940 nm daje porównywalne efekty; nieco częściej jednak obserwuje się rekanalizację żył po ich użyciu); nieco mniej skuteczne są metody ablacji termicznej przy użyciu fali radiowej (EVRF) lub rzadko stosowane z uwagi na duże ryzyko powikłań para wodna (SVS);
  • małoinwazyjne zabiegi i operacje chirurgiczne (mikroflebektomia, miniflebektomia, operacja usunięcia pnia żylnego – obecnie wychodzi z użycia);
  • podejście hybrydowe, polegające na łączeniu kilku metod jednocześnie.

Każda z metod ma swoje szczególne wskazania, a wybór odpowiedniej techniki zabiegowej powinien być dokonany przez doświadczonego flebologa na podstawie dokładnego badania USG Doppler i przeprowadzonej diagnostyki rozszerzonej, takiej jak: wenografia MR czy wenografia TK.

Metody leczenia żylaków nawrotowych

Leczenie niewydolności żylnej kończyn dolnych, w tym najczęstszego jej objawu – żylaków kończynowych – powinno uwzględniać wszystkie możliwe przyczyny powstawania choroby żylnej, a więc patologie układu żył miednicy i jamy brzusznej oraz efekty wynikające z niedomogi naczyń na nogach. Współczesne podejście do leczenia oparte jest na możliwie małoinwazyjnym postępowaniu z wykorzystaniem technik wewnątrznaczyniowych.

Mimo wiedzy, którą posiadamy już od wielu lat leczenie choroby żylnej wciąż jest dla nas wyzwaniem. Zdarzają się Pacjenci, którzy mimo pełnej diagnostyki wstępnej i przedzabiegowej, przeprowadzenia leczenia przyczynowego, wracają po kilku latach z nawrotem choroby żylnej i żylakami nawrotowymi. Mimo, iż wyniki współczesnego leczenia (nawrotowość powyżej 5-letnia na poziomie 10-12%) odbiegają istotnie od tego, co spotykało Pacjentów przed wieloma laty (nawrotowość przekraczała grubo 50%), to wciąż szukamy lepszych i skuteczniejszych metod terapeutycznych optymalizując zarówno strategię leczenia, jak również poszczególne techniki zabiegowe.

Współczesne leczenie żylaków nawrotowych.

Czy żylaki na nogach mogą powrócić po ich wcześniejszym leczeniu? Niestety tak. Ale mamy na to skuteczne sposoby! Odkryj współczesne metody leczenia żylaków nawrotowych.

Najczęściej
zadawane pytania

  • Choć nie możemy całkowicie wykluczyć rozwoju żylaków (szczególnie gdy występują predyspozycje genetyczne i pewne niekorzystne uwarunkowania anatomiczne), możemy znacząco zmniejszyć ryzyko ich powstania i nasilenie choroby żylnej poprzez:

    Regularne stosowanie kompresjoterapii, w tym sportowej, szczególnie:

    • podczas długich podróży (powyżej 4-6h w samolocie)
    • w trakcie aktywności fizycznej
    • przy pracy stojącej lub siedzącej

    Modyfikację stylu życia:

    • unikanie długotrwałego stania lub siedzenia
    • regularna, umiarkowana aktywność fizyczna
    • utrzymanie prawidłowej masy ciała
    • unikanie zbyt intensywnych ćwiczeń siłowych

    Odpowiedni dobór aktywności sportowej:

    • preferowanie spacerów, pływania, jazdy na rowerze
    • ograniczenie sportów zwiększających ciśnienie śródbrzuszne (crossfit, martwy ciąg czy przysiady ze sztangą).

  • Tak, żylaki w obrębie kończyn dolnych znacząco zwiększają ryzyko rozwoju zakrzepicy żył głębokich (ZŻG). W zdrowych żyłach krew płynie sprawnie, w żylakach dochodzi do ciągłego zastoju żylnego i spowolnienia przepływu krwi. To właśnie w miejscach zastoju żylnego najłatwiej powstają zakrzepy. Dlatego tak ważna jest: regularna kontrola flebologiczna z oceną żył kończyn dolnych w USG Doppler, noszenie wyrobów uciskowych w sytuacjach zwiększonego ryzyka występowania zakrzepicy (długie loty, jazdy samochodem, unieruchomienie kończyny czy okres ciąży-połogu). Pamiętać również należy o odpowiedniej profilaktyce przeciwzakrzepowej przed planowanymi operacjami.

  • Zdecydowanie nie. Żylaki są objawem niewydolności żylnej, która jest poważnym schorzeniem układu krążenia, prowadzącym z czasem do licznych powikłań zdrowotnych. W poszerzonych i niesprawnych żyłach krew płynie nieprawidłowo i może się zatrzymywać, co zwiększa ryzyko powikłań zakrzepowych. Ponadto, nieleczone żylaki mogą prowadzić do obrzęków, zmian skórnych, a w zaawansowanych przypadkach nawet do owrzodzeń żylnych goleni. Dlatego tak ważne jest, by traktować je jako problem medyczny wymagający diagnostyki i odpowiedniego leczenia. Warto mieć flebologa do, którego się ma zaufanie!

  • Perły żylakowe to małe – bańkowate lub paciorkowate – poszerzenia żylne widoczne tuż pod ścieńczałą skórą. Często widujemy je u Pacjentów z wieloletnimi żylakami, po przebytych zakrzepowych zapaleniach żył. Dość często powodują one niepokój u Pacjentów z uwagi na zwiększone ryzyka krwawienia. Nawet niewielki uraz może doprowadzić do uszkodzenia ściany zmienionego naczynia, wywołując dość obfite krwawienie z żylaka.

  • Żylaki atypowe na kończynach dolnych powstają w spływie żył innych niż te pochodzące z układu głównych pni naczyniowych, takich jak żyła odpiszczelowa czy odstrzałkowa.

    W przypadku mężczyzn istnieje duża korelacja pomiędzy żylnymi zespołami uciskowymi, żylakami worka mosznowego, a atypowymi żylakami kończyn dolnych. Problem ten dotyka często już młodych mężczyzn z żylakami powrózka nasiennego. W Klinice Flebologii tym tematem zajmuje się zespół radiologów interwencyjnych i flebologów.
    W populacji żeńskiej zdecydowanie najczęstszym źródłem żylaków atypowych na nogach są przecieki żylne z obszaru miednicy, będące konsekwencją wtórnych zespołów uciskowych, niewydolności żył jajnikowych, bądź niedomogi któregoś z dopływów żył biodrowych wewnętrznych.

    Żylaki atypowe u mężczyzn i kobiet diagnozowane są w Klinice Flebologii przy użyciu wszystkich metod w zależności od potrzeb klinicznych. Nasi lekarze wykonują specjalistyczną diagnostykę obrazową przy użyciu USG Doppler (z oceną żył kończyn dolnych, żył miednicy małej, jamy brzusznej, okolicy krocza oraz worka mosznowego), a także przy użyciu wenografii TK lub MR, jak również z wykorzystaniem technik współczesnej flebografii cyfrowej.

  • Żylaki nawrotowe z definicji to ponowne wystąpienia choroby żylakowej u Pacjenta poddanego wcześniej zabiegowi operacyjnemu lub zabiegowi wewnątrzżylnemu. Wystąpienie żylaków nawrotowych najczęściej wynika z nieprawidłowo wykonanego badania USG Doppler żył u pacjenta kwalifikowanego do pierwszego zabiegu.

    Źle przeprowadzone badanie dopplerowskie doprowadza często do wyboru niewłaściwej metody leczenia, a także do nieprawidłowego wykonania procedury likwidującej refluks żylny i żylaki.

    Z naszej praktyki codziennej wynika, iż do najczęstszych przyczyn występowania żylaków nawrotowych należą:

    • niewłaściwie określona anatomia żył w wyjściowym badaniu USG Doppler
    • nieprawidłowy dobór metody leczenia (tzw. leczenie nieprzyczynowe)
    • źle wykonany zabieg wynikający z „trudnej” anatomii żył
    • nieprawidłowe określenie źródła/źródeł refluksu, w szczególności nieuwzględnianie refluksu z miednicy (tzw. niewydolność żylna miednicy)
    • nierozpoznanie zespołu pozakrzepowego

  • Żyła nerwu kulszowego to przetrwałe z życia płodowego zanikowej naczynie żylne. Biegnie ona równolegle do nerwu kulszowego w jego kanale po tylnej powierzchni uda. Zazwyczaj żyła nerwu kulszowego łączy się z ż. pośladkową dolną, nie jest to jednak przebieg 100%. Żylaki przetrwałej żyły nerwu kulszowego występują najczęściej u osób z złożonymi malformacjami żylnymi oraz w przypadku kobiet rodzących więcej niż 2-3 razy. Nadmierne poszerzenie tej żyły, tworzący się w niej zastój, czasem zapalenie, mogą powodować objawy podobne do objawów wynikać z typowego ataku tzw. rwy kulszowej.

  • Niewydolność żylna kończyn dolnych połączona z występowaniem typowych żylaków na nogach (C2 wg CEAP) charakteryzuje się szerokim spektrum objawów.
    Do najczęściej spotykanych objawów kończynowych zaliczamy:
    – dyskomfort w obrębie goleni
    – uczucie ciężkości i napięcia mięśni kończyn dolnych, w szczególności po długim przebywaniu w pozycji stojącej lub siedzącej, ustępujące po spoczynku zwłaszcza w pozycji z uniesionymi ku górze nogami
    – dokuczliwe skurcze łydek (szczególnie w nocy)
    – świąd skóry
    – „zespół niespokojnych nóg”
    – ból wzdłuż poszerzonej żyły.

Powiązane zagadnienia

Laserowe usuwanie żylaków systemem ELVeS 1470. Klinika Flebologii

Nowoczesne leczenie żył

Oferujemy leczenie zarówno w trybie ambulatoryjnym, jak i w ramach przyjęć na oddział dzienny. Pobyt jest krótkotrwały. Pacjent spędza w Klinice od 1 do 5 godzin.

Umów wizytę

Chcesz umówić wizytę w Klinice Flebologii?

Zapraszamy do kontaktu!

+48 735 998 880