Niewydolność żylna miednicy u kobiet Klinika Flebologii / Niewydolność żylna miednicy u kobiet Wprowadzenie Opis schorzenia Czynniki ryzyka Metody leczenia Często zadawane pytania Niewydolność żylna miednicy u mężczyzn Wprowadzenie Niewydolność żylna miednicy (ang. Pelvic Venous Insufficiency, PVI) to schorzenie, które dotyka najczęściej kobiety w wieku rozrodczym, ale nie tylko. Badania i nasze własne – już ponad 15-letnie – obserwacje – wskazują, iż na PVI choruje około 12-15% kobiet, a w populacji kobiet z przewlekłym bólem miednicy (ang. Chronic Pelvic Pain, CPP), odsetek ten wzrasta nawet do 30-40%. Niewydolność żylna miednicy charakteryzuje się nadmiernym poszerzeniem pni i gałęzi żylnych w obszarze drenażu żylnego miednicy i/lub jamy brzusznej, co prowadzi do wstecznego przepływu krwi, jej nadmiernego gromadzenia się w rezerwuarowych naczyniach żylnych narządowych lub okołonarządowych (np. splotach żylnych przymacicz) oraz patologicznego zastoju. Ta kaskada niekorzystnych zjawisk doprowadza do powstawania szeregu różnych objawów, z których najczęstsze to: ból w podbrzuszu, bolesne, wydłużone i obfite miesiączki, ciężkość nóg w czasie menstruacji czy ból w czasie współżycia. Niewydolność żylna miednicy często bywa nierozpoznawana (szczególnie w czasie rutynowych wizyt ginekologicznych) lub mylona z innymi patologiami, takimi jak endometrioza zewnątrz- i wewnątrzmaciczna (tzw. adenomioza). Opóźnia to wdrożenie odpowiedniego leczenia (czasami o 10-15 lat!), prowadzi do nieprawidłowych decyzji w leczeniu choroby żylnej kończyn dolnych, znacznie pogarsza jakość życia kobiet, a w konsekwencji zmniejsza szansę na posiadanie potomstwa. W kontekście błędnego rozpoznawania niewydolność żylnej miednicy warto zwrócić uwagę na jej podobieństwa do endometriozy. Obie choroby mogą mieć podobne objawy, co utrudnia diagnozę. Badania wskazują, że endometrioza dotyka około 10% kobiet w wieku rozrodczym. Jednak w przypadku kobiet z przewlekłym bólem podbrzusza częstość występowania endometriozy może być znacznie wyższa. Biorąc pod uwagę, że niewydolność żylna miednicy występuje aż u ponad 30% kobiet z przewlekłym bólem miednicy, należy wziąć pod uwagę możliwość współwystępowania obu schorzeń. Z naszej codziennej praktyki wynika, iż te choroby dość często się nakładają, a objawy bólowe przez nie wywoływane mają wyjątkowo dokuczliwą specyfikę i nazywane są endo-żylnymi. Niewydolność żylna miednicy uwarunkowana nieprawidłową anatomią układu żylnego daje zwykle objawy kilka lat wcześniej niż endometrioza (wykrywana jest u dziewczynek i młodych kobiet w wieku 12-19 lat). Poza tym spektrum objawów związanych z niewydolnością żylną miednicy jest dużo szersze niż w przypadku typowej endometriozy. Niewydolność, choroba żylna czy zespół przekrwienia biernego miednicy? We flebologii występuje kilka powiązanych ze sobą terminów, których znaczenie może być nieco mylące zarówno dla Pacjentów, jak i dla personelu medycznego. Poniżej wyjaśniamy kluczowe różnice i zależności między tymi terminami, których zrozumienie jest dość istotne w aspekcie diagnostyki i leczenia Pacjentek zgłaszających się z podejrzeniem niewydolności żylnej miednicy. Niewydolność żylna miednicy (ang. PVI) to termin opisujący zjawisko nieprawidłowego funkcjonowania żył w obrębie miednicy. Jest on niestety uproszczeniem rzeczywistości, gdyż znaczna część przypadków niewydolności żylnych miednicy bierze swój początek w nadbrzuszu, w obrębie spływu lewej żyły jajnikowej do lewej żyły nerkowej. Choroba żylna miednicy (ang. Pelvic Venous Disease, PeVD) – to szerszy termin odnoszący się do całego spektrum schorzeń żylnych w obrębie miednicy ze współwystępującymi dla tej choroby objawami. Objawy kliniczne w przypadku PeVD wynikają z refluksu żylnego lub niedrożności w obrębie połączonych ze sobą żył jamy brzusznej, miednicy oraz kończyn dolnych. Niewydolność żylna osi nerkowo-janikowej lewej (LRV-LOV) jest najczęstszą przyczyną niewydolności żylnej miednicy u kobiet. O zespole przekrwienia biernego miednicy (ang. Pelvic Congestion Syndrome, PCS) mówimy wtedy, gdy u Pacjentki występują konkretne objawy wynikające ze stwierdzenia niewydolności żylnej miednicy. Z definicji PCS charakteryzuje się:przewlekłym bólem podbrzusza (ang. Chronic Pelvic Pain, CPP) trwającym powyżej 6 miesięcy; nasileniem dolegliwości w pozycji stojącej, siedzącej lub w czasie wysiłku czy dźwigania; dyskomfortem lub bólem w czasie współżycia (tzw. dyspareunia); bólem podbrzusza w czasie miesiączki lub tuż przed; współwystępowaniem żylaków w miednicy.Należy pamiętać, że PCS nie rozpoznaje się na USG ani na obrazach radiologicznych (TK czy MR). Rozpoznanie zespołu jest zawsze diagnozą kliniczną, opartą na obecności charakterystycznych objawów i potwierdzoną badaniami obrazowymi w USG Doppler żył miednicy i jamy brzusznej oraz w badaniach wenograficznych typu MR czy TK. Zdarza się, że Pacjentki z ultrasonograficzne i obrazowym rozpoznaniem niewydolności żylnej miednicy, mają dodatkowo wtórną do PVI niewydolność żylną kończyn dolnych z typowymi objawami kończynowymi, ale nie mają objawów bólowych w podbrzuszu. Wówczas u takiej Pacjentki nie należy rozpoznawać pełnoobjawowego PCS, a jedynie przewlekłą chorobę żylną kończyn dolnych. W takich sytuacjach objawy występują w zakresie kończyn dolnych, a nie w rzucie miednicy.Podsumowując:PeVD (choroba żylna miednicy) – to najszerszy termin, obejmujący wszystkie schorzenia miednicy na tle żylnym;PVI (niewydolność żylna miednicy) – to zaburzenie hemodynamiczne, które może prowadzić do powstania zastoju żylnego w miednicy i dawać (ale nie musi) typowe dla PCS objawy;PCS (zespół przekrwienia biernego miednicy) – to zespół objawów, które są następstwem PVI;Żylaki miednicy – są anatomicznym przejawem PVI (najczęstsze z nich to żylaki przymacicz). Czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia niewydolności żylnej miednicy niekorzystne uwarunkowania anatomiczne w budowie układu żylnego wady postawy (np. skolioza) ćwiczenia siłowe w wywiadzie przewlekłe zaparcia długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej lub stojącej liczba ciąż i porodów uwarunkowania rodzinne i genetyczne zaburzenia równowagi hormonalnej (szczególnie estrogenu) przebyte zabiegi ginekologiczne i chirurgiczne w obrębie miednicy wysoki wzrost Mechanizm powstawania niewydolności żylnej miednicy Niewydolność żylna miednicy to złożone schorzenie układu żylnego, które w szczególny sposób dotyka płeć żeńską. W przypadku przedciążowej postaci niewydolności żylnej miednicy kluczową rolę w jej powstawaniu odgrywają następujące czynniki: nieprawidłowości anatomiczne układu żylnego (np. hipoplazja lewej żyły nerkowej); predyspozycje genetyczne (rodzinne); nadużywanie siłowych ćwiczeń fizycznych (treningi z dużym obciążeniem). Najczęstszą postacią niewydolności żylnej miednicy jest jej postać wtórna do przebytych ciąż i porodów. Śródciążowa zwyżka hormonów (poziom estrogenów w ciąży pojedynczej potrafi wzrosnąć nawet 50-100 razy), wzrost objętości krwi krążącej (wzrasta o około 30–50%) oraz nacisk na żyły miednicy, żyły nerkowe czy żyłę główną dolną, to czynniki, które bezpośrednio wpływają na stan głównych osi żylnych i żył rezerwuarowych zlokalizowanych w okolicach narządu rodnego. Czy wiesz, że? W diagnostyce wstępnej niewydolności żylnej miednicy kluczowe znaczenie ma eksperckie badanie USG Doppler żył jamy brzusznej, miednicy małej oraz żył kończyn dolnych wykonane na stojąco i na leżąco. dr n. med. Cezary Szary O zespole przekrwienia biernego miednicy (ang. Pelvic Congestion Syndrome, PCS) mówimy wtedy, gdy u Pacjentki występują konkretne objawy wynikające ze stwierdzenia niewydolności żylnej miednicy. Z definicji PCS charakteryzuje się: Powysiłkowa niewydolność żylna miednicy Powysiłkowa niewydolność żylna miednicy (ang. Exercise-Induced Pelvic Venous Insufficiency) to termin medyczny wprowadzony do użycia przez lekarzy Kliniki Flebologii już kilkanaście lat temu. Po wielu latach kompleksowej oceny diagnostycznej naszych Pacjentów, analizowaniu ich nawyków życiowych, a także gwałtownej zmianie trendów w aktywności fizycznej (moda na siłownie), zauważyliśmy, że trafia do nas co raz więcej młodych kobiet z niewydolnością żylną miednicy związaną z nadmierną aktywnością siłową. Są to Panie w wieku 18-25 lat (nierodzące), które w badaniu USG Doppler żył na stojąco i leżąco prezentują całościowe poszerzenie łożyska żylnego w jamie brzusznej i miednicy. U tych osób wyjątkowo szybko dochodzi do rozwoju niewydolności żylnej na nogach. Już 6-12 miesięczne, ale intensywne wykonywanie takich ćwiczeń jak: podnoszenie sztangi w przysiadzie, dźwiganie sztangi z rwaniem czy intensywne martwe ciągi, którym towarzyszy nieprawidłowe oddychanie i zbyt duże obciążenie, prowadzi do powysiłkowej niewydolności żylnej miednicy. Nie podlega dyskusji, iż rozsądnie, regularnie i prawidłowo wykonywana aktywność fizyczna, jak: pływanie, joga, pilates, stretching, nordic walking czy ćwiczenia z taśmami oporowymi są korzystne dla układu żylnego. Trzeba jednak pamiętać, że nie ze wszystkimi aktywnościami jest tak samo. Dlaczego tak się dzieje? O tym przeczytacie Państwo poniżej. Mechanizm powstawania powysiłkowej niewydolności żylnej miednicy Trzeba pamiętać, że niektóre aktywności sportowe, szczególnie te siłowe, mogą prowadzić do znacznego wzrostu ciśnienia śródbrzusznego (ang. Intra-Abdominal Pressure, IAP). Wpływa to zawsze negatywnie na nasz układ żylny, który jest układem zupełnie innym niż układ tętniczy. Układ żylny człowieka cechuje niskociśnieniowość, bardzo duża rozciągliwość i duża podatność na zgniatanie. W warunkach spoczynkowych ciśnienie śródbrzuszne u zdrowych osób waha się w granicach od 0 do 5-8 mmHg. Podczas aktywności fizycznej dochodzi do jego wzrostu, który w zależności od rodzaju wysiłku może osiągać różne wartości: bieganie: 10-20 mmHg tenis: 15-25 mmHg (serwowanie 50-100 mmHg) jazda na rowerze: 15-30 mmHg ćwiczenia siłowe: martwy ciąg: 50-170 mmHg rwanie ze sztangą: do 160-180 mmHg przysiady ze sztangą: 100-200 mmHg Powysiłkowa niewydolność żylna miednicy to jedna z najczęstszych współczesnych postaci niewydolności żylnej u Pań nadużywających siłowych ćwiczeń fizycznych. Długotrwałe, gwałtowne i powtarzalne okresy podwyższonego ciśnienia śródbrzusznego mogą prowadzić do rozwoju objawowej niewydolności żylnej miednicy i wtórnej do niej niewydolności żylnej kończyn dolnych. U tych osób typowo występująca ciężkość czy ból w podbrzuszu, dnie miednicy czy w nogach nasilają się po wysiłku. Z czasem dochodzi do przeciążenia żył układu głębokiego w nogach i powstawania żylaków w układzie żył powierzchownych. Widoczne są one na udach lub podudziach. Powysiłkowa niewydolność żylna jest trudna do leczenia z uwagi na długoletnie i całościowe poszerzenie łożyska żylnego. Widujemy ją często u sztangistów, amatorów siłowni, sportowców o wysokim wzroście ćwiczących z dużymi obciążeniami (np. u siatkarzy, koszykarzy), wioślarzy czy u bokserów. Objawy niewydolności żylnej miednicy OBJAWY PODMIOTOWE bóle kolkowe z lewej strony ciała w rzucie nerki (np. po bieganiu) uczucie pełności i rozpierania w nadbrzuszu, częste wzdęcia brzucha przewlekły ból podbrzusza, nasilający się w pozycji stojącej i po wysiłku ból podbrzusza i/lub pleców w czasie pierwszych dni miesiączki bolesne, wydłużone (>7 dni) i obfite miesiączki ból lub dyskomfort w czasie współżycia (dyspareunia) nadwrażliwość pęcherza moczowego objawy wulwodynii żylnej (samoistne pieczenie sromu, okolic przedsionka pochwy w wyniku zastoju żylnego) ciężkość nóg w czasie pierwszych dni miesiączki uczucie ciężkich nóg po wysiłku obrzęki nóg okołomiesiączkowe (czasem bolesne) napadowy ból w rzucie przydatków, narządu rodnego (efekt zakrzepowego zapalenia splotów żylnych przymacicz). OBJAWY DODATKOWE żylaki sromu i krocza dostrzegalne przez Pacjentkę niewydolność żylna kończyn dolnych (w tym żylaki) udzielone z miednicy, wtórne do przecieków żylnych z miednicy poszerzenia w obrębie tylnych spływów kończynowych (telangiektazje, żylaki siatkowate) schodzące na okolice dołów podkolanowych niedokrwistość (anemia) w badaniach z krwi. Objawy niewydolności żylnej miednicy są bardzo zróżnicowane. Mogą np. występować w następującej kombinacji: ból miesiączkowy w rzucie lewego jajnika, żylaki tylnej powierzchni uda (częściej na nodze lewej), miesiączkowy ból pleców po stronie lewej, obrzęki nóg nasilające się w II fazie cyklu. Diagnostyka i rozpoznawanie niewydolności żylnej miednicy kobietDiagnostyka niewydolności żylnej miednicy opiera się na kompleksowej ocenie klinicznej oraz zastosowaniu ultrasonografii dopplerowskiej i zaawansowanych badań obrazowych. W części klinicznej skupiamy się na zebraniu wywiadu medycznego dotyczącego wszystkich istotnych objawów, w tym „żylnych”, Ważna jest ocena widocznych oznak niewydolności żylnej, takich jak: żylaki okolic intymnych (zlokalizowane najczęściej w obrębie krocza, sromu czy w kanałach pachwinowych) czy żylaki atypowe na kończynach dolnych. Badania obrazowe, takie jak: ekspercka ultrasonografia dopplerowska, wenografia rezonansu magnetycznego (MRV) czy wenografia tomografii komputerowej (CTV), pozwalają na uwidocznienie struktury anatomicznej i zaburzeń funkcji w układzie żylnym jamy brzusznej, miednicy i kończyn dolnych. Ultrasonografia dopplerowska USG Doppler żył jest badaniem nieinwazyjnym, powszechnie dostępnym i w porównaniu do wenografii MR stosunkowo tanim. Jego rolą jest ocena anatomii i morfologii naczyń oraz struktur narządowych. Kluczową jednak cechą badania USG Doppler jest możliwość przyżyciowego zbadania przepływów i tym samym ocena wydolności naczyń żylnych w różnych sytuacjach oddechowych, a także w różnych pozycjach ciała Pacjenta. Jak wiadomo w badaniu układu żylnego są to kwestie kluczowe. Problemy z USG układu żylnego pojawiają się wtedy, kiedy należy dokonać całościowej jego oceny. Takie badanie obejmuje swoim zakresem układ żylny od stóp aż do prawego przedsionka serca. Niestety w Polsce najczęściej badania się jedynie żyły kończyn dolnych, „zapominając”, że układ żylny zaczyna się m.in. w nogach a kończy w sercu. Jest wciąż zbyt mało specjalistów, którzy mają w tego typu badaniach odpowiednie doświadczenie. Trzeba pamiętać, iż lekarze specjaliści, wykonujący tego typu badania, powinni również umieć ocenić inne patologie (np. zmiany endometrialne), występujące dość często u kobiet z podejrzeniem niewydolności żylnej miednicy. Tajniki związane z badaniem USG Doppler żył miednicy i jamy brzusznej Odkryj sekrety badania USG Doppler żył miednicy i jamy brzusznej! 🤫 Co kryje się za tym badaniem i jakie informacje może ujawnić? Zobacz, zanim sama pójdziesz na to badanie! W filmie prezentowanym przez Dr Venus dowiesz się, jak wygląda badanie USG Doppler żył i dlaczego jest tak ważne w ocenie niewydolności żylnej miednicy u kobiet. Panuje często mylne przekonanie, że badanie USG wykonane przezpochwowo jest w stanie zastąpić eksperckie badanie USG Doppler żył z ich oceną przez powłoki. Badanie transvaginalne (TV USG) wykonywane przez ginekologów jest badaniem jedynie przesiewowym, pozwalającym ocenić naczynia żylne miednicy w sposób dość istotnie odbiegający od rzeczywistości. Wynika to z ograniczeń i zniekształceń obszaru obrazowanego, sposobu wykonywania badania i samej konstrukcji ultrasonograficznej sondy wykorzystywanej do badania przez pochwę. Należy, pamiętać że większość problemów żylnych bierze swój początek w nadbrzuszu (żyły miednicy są zwykle odbiorcą problemu, a wynika to z oddziaływań grawitacyjnych), a ewentualna niewydolność powinna być potwierdzana w badaniu na stojąco. Z tego też powodu kluczowe jest wykonanie badania USG Doppler żył przez powłoki z pełną oceną dna miednicy, najczęstszych miejsc przecieków żylnych i co najważniejsze z pełną oceną żył jamy brzusznej i miednicy. W badaniu USG Doppler należy również wykluczyć inne przyczyny (tzw. wtórne), które często doprowadzają do zaburzeń przepływu bądź jego redystrybucji. Wenografia rezonansu magnetycznego (MRV) Wenografia MR to badanie małoinwazyjne, wykonywane zazwyczaj z dożylnym podaniem gadolinowego (Gd) środka kontrastowego, wykorzystujące pole magnetyczne i fale radiowe do stworzenia całościowej mapy żył i struktur narządowych. W badaniu wenografii MR ocenić można dynamikę zakontrastowania, wykazać zastój lub przepływ w żyłach (oceniany poprzez analizę ruchu wzburzonych atomów wodoru) , a także doskonale uwidocznić zmiany zakrzepowe, zarówno w fazie ostrej zakrzepicy, jak i zmiany wsteczne w tzw. zespole pozakrzepowym. Wenografia MR (1) Ucisk lewej żyły nerkowej w miejscu typowym (2) Znacznie poszerzone żyły jajnikowe (3) Poszerzone sploty żylne przymacicz (4) Żylaki krocza i sromu. Pracownia Diagnostyki Obrazowej Centrum Medycyny Sportowej. Autor: Cezary Szary Badanie wenografii MR umożliwia m.in. dokładną ocenę anatomii układu żylnego, pozwala wykryć różne odstępstwa rozwojowe naczyń, doskonale obrazuje krążenie oboczne, pozwala ocenić stopień poszerzenia żył i co ważne doskonale obrazuje zmiany endometrialne zewnątrzmaciczne i wewnątrzmaciczne (adenomiozę) oraz zrosty powstające dość często po cesarskich cięciach czy laparoskopiach wykonywanych w obszarze jamy brzusznej lub miednicy. Kolejne zalety to wysoka rozdzielczość obrazowania oraz brak promieniowania jonizującego. Ta druga cecha w przypadku kobiet w wieku prokreacyjnym jest kluczowa.Do niewątpliwych wad badania wenograficznego wykonywanego techniką rezonansu magnetycznego należą: wydłużony czas jego trwania (dochodzi nawet do 1h), dość wysoki koszt, ograniczona dostępność (badania żylne w rezonansie powinny być wykonywane na systemach 3-teslowych i oceniane przez doświadczony personel) i typowe przeciwwskazania do wykonania badania obrazowego w rezonansie magnetycznym oraz te wynikające z uczulenia na gadolinowy środek kontrastowy.Wenografia tomografii komputerowej (CTV)Wenografia tomografii komputerowej (CTV) to badanie obrazowe wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie do tworzenia obrazu narządów i żył. Pacjent otrzymuje dożylnie kontrast, który zwiększa pochłanianie promieniowania X z zakontrastowanych naczyń, tym samym pozwala je lepiej uwidocznić. Badanie wenografii TK z kontrastem jodowym podanym dożylnie umożliwia: szczegółową ocenę anatomii naczyń, w tym daje możliwość wykonania rekonstrukcji 3D i analizy naczyń po krzywej, wykrycie anomalii anatomicznych, uwidocznienie ewentualnych przyczyn ucisku zewnętrznego, a także doskonałą ocenę patologii narządowej. Niewątpliwą zaletą badania żył w tomografii jest krótki czas badania (całe badanie trwa do 3 minut) oraz bardzo dobra rozdzielczość przestrzenna obrazowanych struktur. Wady to na pewno ekspozycja na promieniowanie jonizujące, konieczność podania kontrastu jodowego (zdarzają się na niego alergię) oraz mała czułość w wykrywaniu zmian endometrialnych. Strategia leczenia niewydolności żylnej miednicy Właściwe leczenie choroby żylnej miednicy jest najczęściej pierwszym etapem leczenia sekwencyjnego, zwanego również „leczeniem zstępującym„, czyli od góry do dołu. Przez dziesiątki lat niewydolność żylna leczona była objawowo, często niezgodnie z logiką i kolejnością psucia kolejnych pięter układu żylnego. Zespół Kliniki Flebologii wprowadził przełomowe podejście do leczenia choroby żylnej, koncentrując się na jej pierwotnych przyczynach. Innowacyjna metoda polega na wysokospecjalistycznej ultrasonograficznej i obrazowej identyfikacji przyczyny niewydolności żylnej i eliminacji źródeł nieprawidłowego przepływu krwi (refluksu żylnego), które najczęściej znajdują się w obrębie jamy brzusznej i miednicy. Obrazy flebograficzne wykonane śródzabiegowo przedstawiające: (1) żylakowato poszerzone sploty żylne przymacicza lewego (2) zembolizowany pień lewej żyły jajnikowej (3) przeciążenie objętościowe układu głębokiego prawej kończyny dolnej wychodzące z obszaru unaczynienia prawej żyły zasłonowej (4) stan po embolizacji żył jajnikowych i przecieku żylnego zasłonowego po stronie prawej. Klinika Flebologii. Autor: Cezary SzaryNasi lekarze flebolodzy stosują autorskie metody leczenia żył w obrębie brzucha i miednicy (głównie małoinwazyjne). Wykonują m.in. takie typy zabiegów jak:embolizacja żylna – zabieg polegający na wewnątrzżylnym zamykaniu nieprawidłowo funkcjonujących żył; wenoplastyka żylna – modelowanie i poszerzanie zwężonych chorobowo lub rozwojowo naczyń żylnych; stentowanie żył – wstawianie do światła zwężonego (lub prawie niedrożnego naczynia żylnego) specjalnych mini rusztowań, które trwale je poszerzają.Zabiegi te przynoszą znaczące korzyści terapeutyczne:przywracają prawidłowy przepływ krwi w naczyniach żylnych, usprawniając jej odpływ z kończyn dolnych i zmniejszając zastój; redukują nadmierne obciążenie rezerwuarowych żył w miednicy, zarówno tych znajdujących się w jej ścianach, jak i w narządach; zmniejszają przeciążenie objętościowe naczyń w układzie żylnym nóg.Ta nowatorska strategia leczenia znacząco zwiększa skuteczność terapii choroby żylnej w porównaniu do tradycyjnego podejścia skupiającego się głównie na objawach. Kolejną zaletą sekwencyjnego leczenia przyczynowego jest możliwość uniknięcia pewnych interwencji żylnych w nogach. Z ponad 10-letniej obserwacji lekarzy Kliniki Flebologii wynika, że u niektórych Pacjentek po embolizacji żylnej miednicy i wyleczeniu przecieków żylnych kończynowych schodzących z miednicy do nóg, dochodzi do samoistnej regresji objawów i redukcji refluksu żylnego w głównych osiach kończynowych. Pozwala to np. zaoszczędzić żyłę odpiszczelową, która w odwrotnej sytuacji (leczeniu niezgodnym z zasadami hemodynamiki) byłaby niepotrzebnie i bezpowrotnie zamknięta. Metody leczenia 01 / Embolizacja żylna 02 / Wenoplastyka żylna 03 / Stentowanie żył 04 / Klejenie żył 05 / Skleroterapia piankowa 06 / Laserowe zamykanie żył Lekarze wykonujący te zabiegi dr n. med. Cezary Szary – flebolog, radiolog Flebologia, Radiologia i Diagnostyka obrazowa dr Dominika Plucińska – flebolog, radiolog radiologia i diagnostyka obrazowa, flebologia dr hab. n. med. Tomasz Grzela – flebolog, chirurg Chirurgia ogólna, flebologia dr n. med. Jerzy Leszczyński – chirurg naczyniowy Chirurgia ogólna, chirurgia naczyniowa dr n. med. Justyna Wilczko – flebolog, internista Flebologia, choroby wewnętrzne, radiologia i diagnostyka obrazowa dr Krzysztof Celejewski – flebolog, chirurg chirurgia ogólna, flebologia dr n. med. Łodyga Małgorzata – flebolog, kardiolog kardiologia, flebologia, ultrasonografia dopplerowska dr Marcin Napierała – flebolog, chirurg chirurgia ogólna, flebologia dr n. med. Michał Zawadzki – radiolog interwencyjny radiologia i diagnostyka obrazowa, radiologia interwencyjna Najczęściejzadawane pytania Czy nieleczona niewydolność żylna miednicy może prowadzić do poważnych powikłań? Nieleczona niewydolność żylna miednicy może mieć szereg różnych skutków. Może prowadzić do: narastających zaburzeń sfery psychicznej (depresji czy stanów lękowych) jako efekt przewlekłego bólu;przewlekłymi, nasilającymi się dolegliwościami bólowymi w obrębie pleców, podbrzusza czy krocza;rozwojem żylaków kończyn dolnych i stref okolic intymnych;zakrzepicą żył głębokich;znacznym pogorszeniem jakości życia Pacjentek;problemami w życiu intymnym Czy niewydolność żylna miednicy i żylaki okolic intymnych to częste społecznie patologie? Z naszej praktyki codziennej wynika, iż niewydolność żylna miednicy i związane z nią żylaki sromu i krocza to częsta przypadłość, którą rozpoznaje się głównie u kobiet uprzednio rodzących, najczęściej po drugim, bądź trzecim porodzie. Problem ten spotykany jest dużo częściej po ciążach mnogich, w tym u kobiet poddawanych długiej stymulacji hormonalnej np. przy zapłodnieniach in vitro. Typowy przedział wiekowy dla Pań zgłaszających się do Kliniki Flebologii z podejrzeniem niewydolności żylnej miednicy coraz bardziej się zmienia. Obecnie wynosi on: 18-50 lat. Wynika to z faktu, iż coraz więcej ginekologów zaczyna dostrzegać ten problem, coraz więcej fizjoterapeutek uroginekologicznych zaczęło rozpoznawać ten problem, jak również wśród Pacjentek bardzo wzrósł poziom wiedzy na ten temat. W tzw. okresie prokreacyjnym objawy zastoju żylnego w miednicy i defekt kosmetyczny, wynikający z obecności żylaków okolic intymnych, są najsilniej wyrażone. Według badań na dużych grupach kobiet około 20% kobiet w wieku reprodukcyjnym doświadcza przewlekłego bólu miednicy, z tego u około 30-40% z nich przyczyną jest niewydolność żylna miednicy. Żylaki okolic intymnych występują u około 10-15% kobiet w wieku rozrodczym. Te liczby znacznie wzrastają u wieloródek. Z naszych własnych doświadczeń wynika, iż u ponad 70% kobiet rodzących, cierpiących na niewydolność żylną kończyn dolnych, problem wyjściowo zaczyna się w obrębie układu żylnego miednicy małej i jamy brzusznej. Taka prawidłowość ma jeszcze wyższe wskaźniki korelacji u Pacjentek, które zgłaszają się do Kliniki Flebologii na wizytę z problemem żylnym już przed pierwszą ciążą albo po pierwszej czy drugiej ciąży poronionej. Są to Pacjentki, u których występują istotne zmienności anatomiczne prowadzące do zaburzeń odpływu w układzie żylnym, wtórne przekrwienie żylne miednicy i wzrost ciśnienia w układzie żylnym w obrębie kończyn dolnych. Czy wulwodynia (ang. vulvodynia) ma jakikolwiek związek z niewydolnością żylną miednicy i żylakami okolic intymnych? Wulwodynia jest dość często spotykanym zaburzeniem u kobiet, polegającym na stałym dyskomforcie, pieczeniu lub bólu, który lokalizuje się w okolicach intymnych, typowo w obrębie przedsionka pochwy, sromu lub krocza. Istnieją różne formy tej przypadłości. Wulwodynia właściwa odznacza się przewlekłymi dolegliwościami, o dość stałym charakterze. Objawy bólowe mogą przybierać różne nasilenie i mogą występować w obrębie warg sromowych większych, mniejszych, a także rzutować się na okolicę przedsionka pochwy. Wulwodynia indukowana, zwana inaczej prowokowaną zazwyczaj ogranicza się do przedsionka pochwy. Jest to intensywny i piekący ból typowo wywoływany w czasie dotyku lub ucisku na okolicę sromu. Czynności, które go wywołują to najczęściej współżycie seksualne i badanie ginekologiczne przezpochwowe.Niewydolność żylna miednicy połączona przekrwieniem ściany pochwy i nierzadko z żylakami okolic intymnym to jeden z powodów tego typu dolegliwości. Z naszych obserwacji wynika, iż tego typu „żylna” wulwodynia to jest dość częsta u Pacjentek młodych z żylnymi zespołami uciskowymi, takimi jak zespół dziadka do orzechów czy zespół May-Thurnera. Dlaczego niewydolność żylna miednicy częściej dotyka kobiet po ciążach? Wynika to z faktu, iż podczas ciąży zachodzą istotne zmiany w układzie żylnym. Dochodzi m.in. do:zwiększenia masy ciała, co dodatkowo obciąża układ żylny Te zmiany mogą prowadzić do trwałego osłabienia ścian naczyń i zaburzeń odpływu krwi;wzrostu objętości krwi krążącej o 30-50%;hormonozależnej relaksacji i poszerzenia ścian naczyń żylnych; znacznego wzrostu objętości macicy, która z czasem uciska na naczynia żylne matki. Jak odróżnić ból związany z niewydolnością żylną miednicy od innych dolegliwości ginekologicznych? Charakterystyczne cechy bólu wynikającego z niewydolności żylnej miednicy to m.in.:jego nasilenie pod koniec dnia i po długim staniu; zmniejszenie dolegliwości po odpoczynku w pozycji leżącej; współwystępowanie z uczuciem ciężkości nóg i żylakami na nogach; nasilanie się dolegliwości tuż przed miesiączką lub w czasie jej trwania (2 pierwsze dni); współwystępowanie ze wzdęciami brzucha. Kto zajmuje się leczeniem niewydolności żylnej miednicy? W Klinice Flebologii diagnostyką i leczeniem problemu niewydolności żylnej miednicy zajmuje się zespół lekarzy specjalistów z dziedziny: flebologii, diagnostyki obrazowej i radiologii interwencyjnej. W przypadkach trudniejszych współpracujemy również z ginekologami i chirurgami naczyniowymi, znającymi dokładniej to zagadnienie.Sposób podejścia terapeutycznego uwarunkowany jest przyczyną choroby. Największym błędem w leczeniu niewydolności żylnej miednicy i wtórnej do niej niewydolności żylnej kończyn dolnych jest leczenie Pacjenta bez dokładnie przeprowadzonej diagnostyki obrazowej i bez wykluczenia innych chorób towarzyszących takich jak endometrioza czy adenomioza. W naszej praktyce dość często spotykamy się z przypadkami, w których Pacjentka została poddana leczeniu embolizacyjnemu lub chirurgicznemu bez prawidłowo przeprowadzonej kwalifikacji, tylko na podstawie opisu radiologicznego. W przypadkach najtrudniejszych, gdy objawowej niewydolności żylnej miednicy towarzyszą żylaki okolic intymnych i nóg (pełnoobjawowa postać choroby), stosujemy podejście kompleksowe. Polega ono na wyeliminowaniu przyczyny zastoju żylnego w miednicy małej (przy użyciu embolizacji żylnej, angioplastyki żylnej, wszczepieniu stentów żylnych czy zastosowaniu obliteracji chemicznej), a następnie wyleczeniu żylaków krocza, sromu i wreszcie szpecących poszerzeń żylnych na nogach (pajączków, poszerzonych żył siatkowatych i żylaków).W Klinice Flebologii zdecydowanie najczęściej stosowane są zabiegi małoinwazyjne przeprowadzane z dostępu przezskórnego i dalej drogą wewnątrznaczyniową. Każdy zabieg wykonywany jest pod kontrolą sondy USG i cyfrowej aparatury angiograficznej (tworzony jest tzw. venogram, czyli mapa żył).Procedura embolizacji żylnej przeprowadzana jest w trybie 4-6 godzinnego przyjęcia na oddział szpitalny, bez konieczności stosowania znieczulenia ogólnego. Zabiegi przeprowadzane są jedynie w płytkiej sedacji pod okiem zespołu anestezjologicznego. Pacjent jest przytomny i reaguje na polecenia lekarzy wydawane w czasie zabiegu. Rekonwalescencja po tego typu zabiegach jest zwykle dość krótka i wynosi 3-10 dni. Poznaj nasze najnowsze publikacje i prace naukowe. Działalność naukowa zespołu Kliniki Flebologii wnosi znaczący wkład w rozwój współczesnej flebologii. Nasze badania naukowe i publikacje potwierdzają skuteczność innowacyjnych i autorskich metod leczenia, wyznaczając nowe standardy w terapii chorób żylnych. 1 / Czy pacjenci z nawrotową chorobą żylną odnoszą większe korzyści z leczenia sekwencyjnego niż ci bez wcześniejszych interwencji żylnych? Lekarze Kliniki Flebologii są pionierami przyczynowego sposobu leczenia choroby żylnej na świecie. Nasze autorskie metody leczenia, potwierdzone badaniami naukowymi i prestiżowymi publikacjami, otworzyły nowe możliwości dla wszystkich pacjentów flebologicznych. 2 / Czy liczba przebytych ciąż może być predyktorem progresji choroby żylnej i wpływać na efektywność leczenia? Wprowadzenie autorskiej klasyfikacji hemodynamicznej i radiologicznej stosowanej w ocenie niewydolności układu żył jajnikowych ułatwiło planowanie leczenia pacjentek z niewydolnością żylną miednicy. Ta autorska metoda pozwala na precyzyjną ocenę zaburzeń przepływu krwi, umożliwiając lekarzom dobór optymalnej strategii terapeutycznej. 3 / Klasyfikacja radiologiczno-hemodynamiczna niewydolności układu żył jajnikowych Z badań lekarzy Kliniki Flebologii wynika, iż istnieje pełna korelacja między leczeniem niewydolności żylnej miednicy u kobiet i wpływem tego leczenia na długoletnią skuteczność terapii choroby żylnej kończynowej. 4 / Czy leczenie niewydolności żylnej miednicy rzeczywiście pozostaje bez wpływu na chorobę żylną kończyn dolnych? Niewydolność żylna miednicy – co o jej objawach powinna wiedzieć każda kobieta?Przewlekłe, comiesięczne bóle podbrzusza, do tego bolesne miesiączki i uczucie pełności w kroczu? 😫 Czy to tylko zwykłe kobiece dolegliwości, czy może coś więcej? Zapoznaj się ze specyfiką objawów występujących u Pań z niewydolnością żylną miednicy – schorzenia, o którym mówi się zdecydowanie za mało! 🤫 Dr Venus: wirtualna doradczyni Pacjenta Szukasz odpowiedzi na nurtujące Cię pytanie dotyczące żył? Zapytaj naszą Dr Venus! Zadaj pytanie Dr Venus Czy możesz pomóc mi z problemem bolesnych miesiączek? Mój ginekolog podejrzewa u mnie problem żylny. Bolesne miesiączki mogą być związane z różnymi problemami, w tym z niewydolnością żylną miednicy. W przypadku podejrzenia problemów żylnych, zaleca się konsultację ze specjalistą flebologiem. 01 / Pajączki naczyniowe Pajączki naczyniowe to drobne, czerwone lub sine rozszerzenia naczyń krwionośnych pod skórą, przypominające swoim wyglądem pajęczynę. 02 / Żylaki kończyn dolnych Żylaki stanowią trwałe, widoczne przez skórę rozszerzenia powierzchownych żył nóg, powstające w wyniku niewydolności zastawek żylnych. 03 / Obrzęki żylne goleni Obrzęki żylne goleni to widoczne powiększenie objętości tkanek w okolicy podudzia, spowodowane zastojem krwi żylnej i zwiększoną przepuszczalnością naczyń krwionośnych. 04 / Niewydolność żylna miednicy Niewydolność żylna miednicy objawia się przewlekłym bólem miednicy i dyskomfortem, wynikającymi z zastoju krwi żylnej w splotach żylnych narządu rodnego. 05 / Żylne zespoły uciskowe Żylne zespoły uciskowe powstają wskutek utrudnienia odpływu krwi żylnej przez duże pnie naczyniowe w miednicy i jamie brzusznej. 06 / Choroba żylna w ciąży Choroba żylna w ciąży rozwija się pod wpływem zmian hormonalnych i mechanicznych związanych z rozwijającą się ciążą, prowadząc do zastoju żylnego i powstawania żylaków. 07 / Żylaki powrózka nasiennego Żylaki powrózka nasiennego to najczęstszy objaw choroby o nazwie niewydolność żylna miednicy typu męskiego. 08 / Zakrzepica żylna Zakrzepica żylna to poważny stan chorobowy układu żylnego, w którym dochodzi do powstania skrzepliny (zakrzepu) wewnątrz zmienionego naczynia żylnego. 01 / 08 Przyczynowe leczenie żył Flebolodzy z Kliniki Flebologii są pionierami przyczynowego leczenia chorób układu żylnego. Umów wizytę
