Tego typu technika operacyjna usuwania niewydolnych żył została po raz pierwszy zastosowana w 1905 przez Williama Wayne'a Babcocka i jest stosowana do czasów obecnych w różnych modyfikacjach. Klasycznie polega na wykonaniu dwóch nacięć - jednego w okolicy pachwiny i drugiego w okolicy kostki przyśrodkowej. Następnie przez nacięcie od strony pachwiny, wprowadza się specjalną sondę, zwaną stripperem, wprost do światła żyły odpiszczelowej, w dalszej kolejności przywiązuje się ją do niej i następnie wszystko razem usuwa, wyciągając w okolicy pachwiny.

Dawniej uważano, iż przy odpowiednich warunkach anatomicznych metoda Babcocka stanowi doskonały sposób leczenia niewydolności żyły odpiszczelowej i odstrzałkowej.

Praktyka codzienna dowodzi jednak, iż to co kiedyś uważano za doskonałe rozwiązanie, nie pozwala skutecznie leczyć pacjentów z niewydolnością żylną kończyn dolnych.

Stosowane w Klinice Flebologii podejście przyczynowe znacznie ograniczyło zastosowanie tejże metody, zarówno z punktu widzenia potencjalnego uszkodzenia tkanek w czasie zabiegu strippingu, jak i długoletniej skuteczności tej procedury chirurgicznej.

Współcześnie safenektomia bądź parwektomia stosowane są w przypadku pacjentów z dużym poszerzeniem pni żylnych, a jej wykonywanie powinno być ograniczone jedynie do niewydolnej części segmentu żylnego.