Owrzodzenia żylne goleni

Klinika Flebologii / Niewydolność żylna kończyn dolnych / Owrzodzenia żylne goleni

Owrzodzenie żylne nogi - poważne powikłanie przewlekłej niewydolności żylnej. Widoczna rana na nodze ze zmianami troficznymi skóry charakterystycznymi dla choroby żylnej. Zdjęcie przedstawia zaawansowane stadium choroby żylnej wymagające pilnej konsultacji flebologa.

Wprowadzenie

Owrzodzenia żylne goleni (ang. venous leg ulcers, VLU) to powikłanie przewlekłej choroby żylnej, schorzenia dotykającego układ żylny nóg nawet u 55% populacji żeńskiej i 30% populacji męskiej. Przewlekła niewydolność żylna, do wystąpienia której dochodzi w przypadku złego leczenia, bądź nieleczenia niewydolności żylnej, może prowadzić do powstawania owrzodzeń żylnych goleni. Owrzodzenia żylne to powikłanie choroby żylnej charakteryzujące się trudnym gojeniem i tendencją do nawracania.

Owrzodzenia żylne goleni stanowią najczęstszy typ spośród wszystkich owrzodzeń kończyn dolnych. W Europie dotykają one 1.0-1.5% populacji, a u osób powyżej 65 roku życia odsetek ten wzrasta do 3%. Problem niewydolności żylnej u ludzi za życia narasta, żyjemy coraz dłużej, a przewlekła niewydolność żylna i powstające w jej przebiegu zmiany troficzne skóry są tego główną przyczyną. Pacjenci z owrzodzeniami żylnymi goleni często doświadczają nawrotów, ciągłego otwierania i gojenia się ran.

Szybkie rozpoznanie przewlekłej choroby żylnej, szczególnie stadiów C3, C4, pozwala zapobiec wystąpieniu owrzodzenia. Leczenie owrzodzeń żylnych goleni jest trudne, długotrwałe i bardzo kosztowne, dlatego też najlepiej jest uporać się z niewydolnością żylną na jej wcześniejszych etapach (C1, C2).

Żylaki na skórze nogi. Stan przedowrzodzeniowy. Kobieta.

Opis schorzenia

Owrzodzenia żylne goleni to ubytki tkankowe (rany) o zróżnicowanym kształcie i głębokości. Potrafią być okrężne i bardzo głębokie. Typowe owrzodzenie żylne zlokalizowane jest zazwyczaj w okolicy kostki, najczęściej po stronie przyśrodkowej (tam najczęściej dochodzi do zmian troficznych skóry, jej zastoinowego zapalenia i ścieńczenia). Charakteryzują się one nieregularnym kształtem, obrzękiem okolicznych tkanek oraz brzydko pachnącą wydzieliną, która występuje w fazie aktywnej. Ból odczuwany przez Pacjenta może być zróżnicowany, od łagodnego do bardzo silnego, nie pozwalającego w nocy spać. Ból ten zazwyczaj się zmniejsza po zastosowaniu kompresjoterapii i po uniesieniu nogi. Początek owrzodzenia może być nagły (dochodzi do urazu lub zapalenia, pęknięcia i krwawienia z żylaka, powolnego zakażenia skóry) lub utajony (przetrwały strup).

Wokół owrzodzenia żylnego często występują zmiany skórne, takie jak:

przebarwienia (hiperpigmentacja; C4a) – przebarwienia spowodowane są odkładaniem się hemosyderyny (hemosyderoza skórno-tkankowa), barwnika pochodzącego z rozpadu hemoglobiny, znajdującej się w czerwonych krwinkach; depozyty żelaza odkładają się w chorej skórze i tkance podskórnej, doprowadzając do rdzawych odcieni;
wyprysk żylny (egzema; C4a) – dochodzi do niego wskutek reakcji zapalnej skóry, objawiającej się zaczerwienieniem, swędzeniem, pęcherzykami i jej łuszczeniem się;
stwardnienie skórno-tłuszczowe (lipodermatoskleroza; C4b) – to stan, w którym dochodzi do zmian włóknistych i zgrubień podskórnych, często z towarzyszącym przebarwieniem i zapaleniem, które może mieć charakter zjawiska nawracającego.

Podudzie lewe z owrzodzeniem żylnym goleni. Autorstwo dr Tomasz Grzela. Klinika Flebologii. — **Oczyszczone owrzodzenie żylne goleni (C6). Najczęstsza lokalizacja – nad kostką przyśrodkową kończyny dolnej lewej. Autor: dr hab. n. med. Tomasz Grzela**

W klasyfikacji CEAP (rewizja z 2020) owrzodzenia żylne goleni przypisano do dwóch podkategorii:

– C5: to blizna po przebytym owrzodzeniu żylnym;
– C6: to postać aktywna owrzodzenia żylnego (rana jest otwarta – jak na załączonym obok zdjęciu).

W postaci C5 (owrzodzenie żylne wygojone) widoczna jest bliznowata tkanka włóknista w miejscu zagojonej rany. Tkanka podskórna i sama skóra są w tym miejscu zmienione, cienkie i wrażliwe na wystąpienie kolejnego owrzodzenia. Mówimy wówczas o owrzodzeniu nawrotowym aktywnym.
W postaci C6 mamy do czynienia z raną otwartą, która bardzo często nie wykazuje tendencji do gojenia, a wręcz przeciwnie potrafi się ona poszerzać i zajmować kolejne partie goleni.

Klasyfikacja CEAP choć prosta i użyteczna we flebologii, to nie dostarcza wystarczająco dużo informacji, aby zróżnicować Pacjentów z owrzodzeniami żylnymi pod kątem oceny klinicznej owrzodzenia. Bardziej szczegółowa ocena stanu owrzodzenia, jego rozmiaru, głębokości, ilości wydzieliny, stanu otaczającej skóry i innych czynników jest niezbędna do wyboru odpowiedniego leczenia.

W przypadku owrzodzeń nieleczonych dochodzi do zjawiska autonomizacji. Takie owrzodzenie staje się oporne na leczenie. Wynika to z faktu, iż jego dno włóknieje. Prowadzi to do dalszej dewaskularyzacji rany, czyli pogorszenia bądź utraty ukrwienia w obrębie łożyska owrzodzenia i tkanek otaczających. Jest to proces charakteryzujący się zmniejszeniem liczby funkcjonalnych naczyń krwionośnych lub ich nieprawidłowym działaniem. Pogłębia to niedotlenienie tkanek i dalsze włóknienie. Dlatego też ważne jest wczesne opracowanie chirurgiczne rany (zdjęcie obok), oczyszczenie owrzodzenia, a później redukcja nadciśnienia żylnego i refluksu w dotkniętej chorobą żylną kończynie dolnej.

U Pacjentów z owrzodzeniem żylnym goleni może dochodzi do powikłań. Zdarza się pęknięcie żylaka zaopatrującego owrzodziałą tkankę, może dochodzić do powikłań zakaźnych lub transformacji nowotworowej tkanek. To ostatnie zjawisko znane pod nazwą owrzodzenia Marjolina dotyczy około 0.5-2% wszystkich owrzodzeń żylnych. Występuje najczęściej w postaci raka płaskonabłonkowego, czyli jednego z typów nowotworu skóry, który charakteryzuje się agresywnym wzrostem i skłonnością do naciekania sąsiednich tkanek oraz dawania przerzutów.

Czynniki ryzyka

wiek – ryzyko wystąpienia owrzodzeń żylnych wzrasta wraz z wiekiem.
płeć żeńska – u kobiet owrzodzenia żylne występują 2.5-3 razy częściej niż u mężczyzn; szczyt zachorowań u kobiet przypada na 60-80 rok życia.
predyspozycje genetyczne – dziedziczność nawet 2-3 krotnie zwiększa ryzyko wystąpienia owrzodzenie żylnego.
liczba przebytych ciąż i porodów u kobiet – zmiany hormonalne, pociążowa niewydolność żylna miednicy i wzrost ryzyka zakrzepicy, to najczęstsze czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia owrzodzenia u kobiet rodzących.
historia choroby żylnej – osoby chorujące dłużej na przewlekłą chorobę żylną rozwijają częściej jej powikłania; dodatkowo u tych osób częściej dochodzi do zakrzepicy żylnej, która to doprowadza do zespołu pozakrzepowego (jedna z częstszych przyczyn owrzodzenia żylnego).
czynniki związane ze stylem życia – praca stojąca lub siedząca oraz brak aktywności fizycznej, to najważniejsze czynniki ryzyka związane ze stylem życia.
otyłość – nadmierna masa ciała obciąża układ żylny i zwiększa ryzyko powikłań przewlekłej choroby żylnej.
incydenty zakrzepicy żylnej prowadzą do rozwoju zespołu pozakrzepowego, zjawiska chorobowego silnie zwiększające nadciśnienie żylne.

Zabieg chirurgicznego leczenia żylaków w Klinice Flebologii. Mapowanie żył do flebektomii. — **Zwlekanie z leczeniem choroby żylnej (C2-C3) to jedna z częstszych przyczyn tworzenia się powikłań skórnych (C4) i powstawania owrzodzeń żylnych (C5-C6).**

Mechanizm powstawania

Owrzodzenia żylne goleni są wynikiem złożonego procesu patologicznego, w którym główną rolę odgrywa progresja przewlekłej niewydolności żylnej. W przebiegu choroby żylnej dochodzi do wzrostu ciśnienia żylnego w łożysku naczyniowym nóg (tworzy się tzw. nadciśnienie żylne). To z kolei powoduje uszkodzenie struktury naczyń włosowatych i powoduje przesiąkanie płynu do otaczających tkanek, co objawia się obrzękiem.

Kluczową rolę w rozwoju owrzodzeń żylnych odgrywają procesy zapalenia tkanki podskórnej i przeciążenie tkanek żelazem, które jest produktem rozpadu hemoglobiny pochodzącej z wynaczynionej krwi. Przewlekłe nadciśnienie żylne wywołuje stan zapalny, który uszkadza nie tylko naczynia włosowate, ale również komórki skóry, fibroblasty. Fibroblasty zmieniają swój fenotyp na miofibroblasty, które kurcząc się, zwiększają napięcie w skórze właściwej. To zwiększone napięcie powoduje, że skóra staje się bardziej podatna na urazy i utrudnia gojenie się ran.

Hemosyderoza skórna (przeciążenie żelazem) podtrzymuje stan zapalny i utrudnia gojenie. Żelazo, pochodzące z hemoglobiny, gromadzi się w przestrzeni międzykomórkowej skóry i aktywuje makrofagi (komórki żerne), utrzymując je w gotowości do przewlekłego reagowania na stan zapalny. Ten mechanizm blokuje przekształcenie makrofagów w inne, pożyteczne, które odpowiadają za mechanizmy naprawcze w naszych tkankach. Przeciągający się proces zapalny zmienia również strukturę macierzy zewnątrzkomórkowej (ECM), która stanowi rusztowanie dla komórek skóry. Jej uszkodzenie utrudnia migrację keratynocytów, a więc tych komórek, które odpowiadają za odbudowę naskórka. Jest to mechanizm dodatkowo opóźniający gojenie się owrzodzenia.

Warto zaznaczyć, że leczenie choroby żylnej na wczesnym etapie rozwoju (C2-C3) znacznie zmniejsza ryzyko jej powikłań skórnych i zakrzepowych, co istotnie wpływa na zmniejszenie częstości powstawania owrzodzeń żylnych goleni. Wczesna interwencja, np. w postaci terapii uciskowej (kompresjoterapii) lub przyczynowego leczenia wewnątrzżylnego może skutecznie zmniejszyć nadciśnienie żylne i zapobiec rozwojowi zmian zapalnych w skórze. Dzięki temu można uniknąć poważnych powikłań, takich jak: corona phlebectatica (C4c – zdjęcie powyżej), czynne owrzodzenie żylne (C6) czy blizna po wygojonym owrzodzeniu żylnym (C5).

Rozpoznanie i diagnostyka

Rozpoznanie i diagnostyka problemu owrzodzenia żylnego goleni opiera się na szczegółowym wywiadzie lekarskim, badaniu fizykalnym oraz wykonaniu i zleceniu badaniach dodatkowych, w tym pogłębienia diagnostyki obrazowej. Mimo, iż za owrzodzenia żylne kończynowe w większości odpowiadają „chore żyły”, to jednak istnieje wiele innych przyczyn powstawania ran na nogach (20-30% stanowią przyczyny „nie-żylne”).

W pierwszej kolejności lekarz flebolog powinien zebrać dokładny wywiad lekarski i przeanalizować:

historię choroby żylnej Pacjenta;
występowanie objawów przewlekłej niewydolności żylnej, takich jak: ból, obrzęk, uczucie ciężkości nóg;
czynniki ryzyka rozwoju choroby żylnej, takie jak: wiek, historię ciąż – w przypadku kobiet, zmiany masy ciała w czasie i błędy w stylu życia;
przebyte urazy, operacje / zabiegi żylne oraz operacje ortopedyczne czy ginekologiczne w przypadku kobiet.

W dalszej kolejności wykonywane jest badanie fizykalne, które powinno obejmować swoją oceną stan skóry, obecność typowych objawów choroby żylnej oraz uwzględnić analizę samego owrzodzenia (jego lokalizację, rozmiar, głębokość, stan brzegów rany, ilość wydzieliny czy obecność tkanki martwiczej).

W celu potwierdzenia rozpoznania i wykluczenia innych przyczyn owrzodzenia, a także oceny stopnia zaawansowania choroby żylnej, wykonuje się badania dodatkowe. Podstawowym badaniem diagnostycznym jest pomiar wskaźnika kostka-ramię (ABPI). Jest to badanie nieinwazyjne, które pozwala ocenić przepływ krwi w tętnicach kończyn dolnych. ABPI oblicza się, dzieląc wartość ciśnienia skurczowego zmierzonego na tętnicy grzbietowej stopy przez wartość ciśnienia skurczowego zmierzonego na tętnicy ramiennej.

Lekarze flebolodzy sięgają po inne badania w diagnostyce owrzodzeń żylnych. Podstawą diagnostyki jest zawsze ultrasonografia dopplerowska układu żylnego z oceną żył jamy brzusznej, miednicy małej i żył kończyn dolnych. Analiza nogi zmienionej musi być zawsze wykonywana w pozycji obciążenia (pozycji stojącej, ew. siedzącej). Celem badania dopplerowskiego jest wykluczenie zmian pozakrzepowych. Pacjencji z przebytą zakrzepicą żylną chorują zwykle na najtrudniejsze do leczenia owrzodzenia żylne goleni. Czasem układ żylny wymaga dokładniejszego zbadania i wykluczenia innych przyczyn (zewnętrznych) zwiększonego ciśnienia śródżylnego. Korzysta się wówczas z badań obrazowych takich jak: tomografia komputerowa lub wenografia rezonansu magnetycznego. Tego typu badania wykonuje się zazwyczaj z podaniem środka kontrastowego dożylnie. Pamiętać należy, że na owrzodzenia żylne goleni cierpią głównie osoby starsze, a u nich statystycznie częściej występują inne schorzenia mogące powodować zaostrzenie choroby żylnej albo powstawanie samych owrzodzeń w odmiennych niż „żylnym” mechanizmie.
W wybranych – niepoddających się leczeniu przypadkach – wykonuje się czasem biopsję owrzodzenia żylnego. Jak wiadomo u części Pacjentów spotyka się nowotworową transformację rany przewlekłej (patrz rozdział: „Opis schorzenia”).

Owrzodzenia żylne goleni należy różnicować z innymi chorobami, które mogą doprowadzać do wystąpienia ran na nogach. Owrzodzenia kończyn dolnych mogą również mieć inne podłoże i tło. Najczęstsza jest etiologia:

tętnicza: tego typu owrzodzenia występują u Pacjentów z chorobą tętnic obwodowych, charakteryzują się silnym bólem, bladą i zimną skórą wokół rany, brakiem owłosienia, a także niskim ABPI (< 0,8).
neuropatyczna (tzw. stopa cukrzycowa): występują u Pacjentów z cukrzycą, charakteryzują się brakiem czucia bólu, a także deformacjami stopy.
mieszana (np. tętniczo-żylna): występują u Pacjentów z chorobą tętnic obwodowych i przewlekłą – powikłaną – niewydolnością żylną.
nowotworowa: mogą mieć różny wygląd, zazwyczaj charakteryzują się szybszą niż owrzodzenia żylne progresją i brakiem gojenia.

Metody leczenia

Do głównych metod leczenia owrzodzeń żylnych goleni – poza zmianą modyfikowalnych czynników ryzyka i poprawą stylu życia – należą:

kompresjoterapia, czyli leczenie uciskiem: jest to podstawowa metoda leczenia owrzodzeń żylnych. Polega na stosowaniu bandaży nakładanych wielowarstwowo lub pończoch i podkolanówek uciskowych w przypadku owrzodzeń wygojonych (C5). Wyroby kompresyjne redukują obrzęk i poprawiają przepływ krwi żylnej oraz działanie mikrokrążenia. Istnieją różne rodzaje bandaży, wrapów i wyrobów wysokorozciągliwych o różnym stopniu ucisku. Dobór odpowiedniego rodzaju zależy od stopnia zaawansowania choroby.
leczenie farmakologiczne: leki flebotropowe poprawiają napięcie ścian naczyń żylnych i zmniejszają przepuszczalność naczyń włosowatych. Czasem sięga się po antybiotyki, gdy dochodzi do zakażeń bakteryjnych.
leczenie miejscowe przy użyciu opatrunków: polega na stosowaniu specjalnych opatrunków, które absorbują wydzielinę, zmieniają środowisko rany i wspomagają gojenie; typ opatrunku dobierany jest zawsze indywidualnie, w zależności od stanu owrzodzenia i ilości wydzieliny.
leczenie chirurgiczne (miejscowe) – stosowane jest w celu oczyszczenia rany i przyspieszenia gojenia; zdarza się, że lekarz flebolog albo chirurg decyduje się na przeszczepianie skóry – zabieg polega na pobraniu cienkiego fragmentu zdrowej skóry, zazwyczaj z uda lub pośladka, a następnie umieszczeniu go na oczyszczonym dnie owrzodzenia. Przeszczep działa jak biologiczny opatrunek, przyspieszając regenerację tkanek, zmniejszając ryzyko zakażeń i wspomagając proces gojenia.
leczenie zabiegowe niewydolności żylnej – u Pacjentów z owrzodzeniem żylnym goleni zwykle sięgamy po metody wewnątrzżylne, skuteczniejsze i mające mniej powikłań skórnych niż metody chirurgiczne; leczenie zabiegowe ma na celu zmniejszenie nadciśnienia żylnego, co daje przyspieszenie gojenia i zmniejszenie częstości nawrotów, a więc konwersji ze stadium C5 do C6.

Owrzodzenie żylne goleni to poważne schorzenie, wymagające odpowiedniej diagnostyki i celowanego oraz objawowego leczenia. Pamiętajmy, że wczesne rozpoznanie choroby żylnej i wdrożenie odpowiedniej terapii oraz stosowanie wyrobów uciskowych, zapobiega wystąpieniu owrzodzenia żylnego. Profilaktyka jest najlepszą formą terapii owrzodzeń żylnych goleni.

Najczęściej
zadawane pytania

Cechą charakterystyczną ran przewlekłych jest ich kolonizacja przez bakterie, jest zatem niesłychanie mało prawdopodobne, żeby posiew z rany był jałowy. To prawda, że w większości ran obecność bakterii może nieco spowalniać proces gojenia, ale zwykle rany te nie wymagają leczenia antybiotykiem. Co więcej, użycie antybiotyku może w niektórych przypadkach przynieść więcej szkody, niż pożytku. Pamiętajmy, NIE WOLNO stosować antybiotyków miejscowo, tj. w kremach, czy maściach, nakładanych na ranę. Jeśli stan rany tego wymaga, lekarz powinien zlecić, najlepiej na podstawie posiewu z biopsji rany, kurację antybiotykiem doustnym, a w wyjątkowych przypadkach nawet dożylnym.
W większości przypadków zastosowanie opatrunków specjalistycznych i opasek uciskowych jest w zupełności wystarczające. Jednak w niektórych przypadkach Pacjenci mogą wymagać zastosowania leczenia zabiegowego (wewnątrzżylnego lub chirurgicznego), żeby uzyskać wygojenie rany. Zwykle dotyczy to Pacjentów z dużymi ranami, i z bardzo obfitym wysiękiem.
W przeszłości leczenie zabiegowe polegało na chirurgicznym usunięciu niewydolnej żyły powierzchownej (odpiszczelowej lub odstrzałkowej), obecnie w tym celu stosuje się zwykle metody małoinwazyjne – wewnątrznaczyniową ablację laserową, klejenie żylaków lub obliterację chemiczną, czyli tzw. skleroterapię kompresyjną. W Klinice Flebologii przeprowadzamy również zabiegi zamykania niewydolnych żył specjalnym klejem. Stosując tę ostatnią metodę uzyskaliśmy wygojenie problematycznych ran u wielu Pacjentów, którzy wcześniej zostali zdyskwalifikowani od leczenia zabiegowego innymi metodami. Na szczęście, takie przypadki zdarzają się niezwykle rzadko.
Warto wspomnieć również o najnowszych możliwościach leczenia Pacjentów z nawracającymi owrzodzeniami, u których występują zmiany pozakrzepowe w żyłach głębokich uda i/lub miednicy. Przynajmniej u części takich chorych można uzyskać lepsze gojenie lub zmniejszenie szans nawrotu owrzodzenia dzięki założeniu specjalnego stentu do uszkodzonej żyły. Jednak powodzenie takiego zabiegu zależy w dużej mierze od właściwej kwalifikacji pacjenta do zabiegu – najlepiej przeprowadzonej po dokładnym badaniu obrazowym, np. przy pomocy wenografii rezonansu magnetycznego.
Zdarza się, że owrzodzenie żylne może się zagoić częściowo. Samoistne (bez ingerencji) i całkowite wyleczenie rany żylnej na nodze jest jednak mało prawdopodobne. Aby wspomóc proces gojenia, kluczowe jest stosowanie kompresjoterapii, dbanie o higienę rany i korzystanie z opatrunków specjalistycznych. Trzeba pamiętać, że zbagatelizowanie owrzodzenia żylnego może się źle skończyć, może dojść do infekcji oraz powikłań systemowych, które mają wpływa na cały organizm (np. sepsy).
Tak, przeszczep skóry może być skuteczną metodą przyspieszającą wygojenie owrzodzenia żylnego, szczególnie tych, które są duże, głębokie lub trudno gojące się w inny sposób. Przeszczep skóry polega na pobraniu fragmentu zdrowej skóry z innego miejsca na ciele Pacjenta i umieszczeniu go na dnie owrzodzenia.
Oto kilka dodatkowych informacji na temat przeszczepów skórnych w leczeniu owrzodzeń:
Zalety:
- przyspieszenie gojenia: przeszczepienie płata skórnego może znacznie przyspieszyć proces gojenia owrzodzenia, ponieważ dostarcza on zdrową tkankę, która może rozpocząć proces regeneracji.
- zmniejszenie blizn: przeszczepy skóry mogą pomóc w zmniejszeniu widoczności blizn po owrzodzeniach.
Wady:
- ryzyko odrzucenia: istnieje ryzyko, że organizm Pacjenta odrzuci przeszczep skórny.
- ból i dyskomfort: Pobranie skóry i przeszczepienie jej na owrzodzenie może być bolesne i powodować dyskomfort.
- infekcja: miejsce przeszczepu jest narażone na infekcję.
- koszt: przeszczepy skórne mogą być kosztowne.
Wybór opatrunku stosowanego w miejscu powstałego owrzodzenia żylnego goleni zależy od wielu czynników, w tym od wielkości i głębokości owrzodzenia, ilości wysięku, obecności zakażenia w ranie i stanu skóry wokół owrzodzenia.
W leczeniu owrzodzeń żylnych goleni stosujemy kilka typów opatrunków:
- hydrokoloidowe: tworzą wilgotne środowisko gojenia, absorbują wysięk i chronią ranę przed urazami. Są one odpowiednie dla owrzodzeń z małą lub umiarkowaną ilością wysięku;
- alginianowe: na bazie wodorostów, są wysoce chłonne i hemostatyczne (zapobiegają krwawieniu). Są one odpowiednie dla owrzodzeń z dużą ilością wysięku.
- piankowe: dostępne w różnych grubościach i kształtach, zapewniają ochronę rany i absorbują wysięk. Są one odpowiednie dla owrzodzeń z umiarkowaną ilością wysięku;
- hydrożelowe: zapewniają wilgotne środowisko gojenia, chłodzą ranę i wspomagają autolityczne oczyszczanie rany. Są one odpowiednie dla owrzodzeń z małą ilością wysięku i suchych ran;
- dodatkiem srebra: mają działanie przeciwbakteryjne, są stosowane w leczeniu zakażonych owrzodzeń.
Pamiętaj, że dobór odpowiedniego opatrunku powinien być zawsze konsultowany z lekarzem prowadzącym lub pielęgniarką.
Najskuteczniejszą metodą leczenia owrzodzeń żylnych goleni jest kompresjoterapia (terapia uciskowa) połączona z odpowiednią pielęgnacją rany i stosowaniemz zaleconych przez lekarza opatrunków. W tym celu zazwyczaj stosuje się systemu bandażowania wielowarstowego. Ma ono na celu zredukować panujące nadciśnienie żylne i stworzyć warunki skórze i tkance podskórnej do wygojenia.

Powiązane zagadnienia

Zamykanie perforatorów

W Klinice Flebologii opracowaliśmy autorski sposób zamykania niewydolnych żył przeszywających u Pacjentów z owrzodzeniem żylnym goleni.

Umów wizytę